Για την Ντίκινσον
Οι μέλισσες δε σ’ αφήνουν να ησυχάσεις χρυσή σε τριβελίζει κάτω απ’ το δέντρο που πρώτα ονειρεύτηκες τον αγαπημένο μετά το θάνατο δίχως ποτέ να σε κεντρίσει. Κάποτε σκέφτηκες να μεθύσεις απ’ το ώριμο κρασί μες στο παλιό βαρέλι να γεννοβολήσεις άγνωστες λέξεις ηδονής. Τότε θα το τέλειωνες το γράμμα. Νηφάλια ήξερες μόνο να φλογίζεσαι. Θα σου πω …
Ξαστεριά Απόψε
Μαθημένη πια Τρίβω τα μάτια μου στο χώμα «Σώπα καταραμένη, σώπα πανάθεμά σε μην μετράς άστρα θες να βγάλεις κότσια; στα χέρια σου στο είναι σου αίμα να τρέχουν οι πληγές; Πάψε κακομοίρα μου τα κλάματα κι ακούν το φεγγάρι είναι στη χάση Νοέμβρη μήνα δεν καρπίζουν οι συκιές και η μπάμπω- Μάζλι πέθανε!» Τόσα χρόνια τόσα …
