Θυσία
Posted by Κάμπια on Oct 27th, 2014 in Κανιβαλιστικά, Ποίηση
Εφόσον επιβάλλεται μία, έκανα τη μεγαλύτερη. Υπέρμετρη φιλοδοξία, τον μόσχο μου τον σιτευτό άρπαξα απ’ τα κέρατα. Δεν ήταν εύκολο, γαντζωμένος χρόνια μες στον κόλπο μου, έσφαζα για μήνες. Σπαρταρούσε κι έγδερνα. Τώρα το αίμα για μελάνι το δέρμα για χαρτί γράφω δίχως να σκέφτομαι. Η φωνή του γανώνει το μυαλό μου. Ισχυρίζεται πως πήγε άδικα. …
Έμεινα με ό,τι έχω να περάσω για σήμερα
Έμεινα με ό,τι έχω να περάσω για σήμερα Αυτό μόνο, και η καρδιά στην άκρη Αυτό μόνο, εύφλεκτο, ξερό χορτάρι Να προσέχεις σαν μετράς Εγώ ποτέ μου δεν ξεχνώ Αυτό μόνο, την καρδιά μου και τις λέξεις Μπλεγμένο σφιχτό κουβάρι
