Αν πρέπει να χωρίσουμε ας γίνει αυτό σ’ έναν σταθμό των τραίνων. Μη φύγεις μ’ αυτοκίνητο. Μ’ αυτό το μέσον ο χωρισμός έχει διάρκεια μιας γκαζιάς και πνίγεται στη σκόνη της αγνωμοσύνης.
Ενώ σ’ έναν σταθμό των τραίνων! Μπορώ να στέκομαι στην αποβάθρα πλάι σου για τελευταία φορά πολλή ώρα πριν την επιβίβαση, όσο οι σιδηροδρομικοί θα ετοιμάζουν τ’ απαραίτητα, όσο οι άλλοι επιβάτες θα κανονίζουν τις φορτωτικές ή θ’ αγοράζουνε ένα κουτί μπισκότα για το κοριτσάκι τους, μιαν εφημερίδα, ένα περιοδικό με σταυρόλεξα για το ταξίδι.
Ύστερα θ’ ανεβούμε να εντοπίσουμε τη θέση σου, να σου τακτοποιήσω τις αποσκευές, να σιγουρέψω πως δεν θα σπάσει ό,τι εύθραυστο πολύτιμο αποφάσισες και κράτησες μαζί σου από τη σχέση μας. Κι όταν ο σταθμάρχης δώσει της αναχώρησης το παρατεταμένο σφύριγμα –σαν τον διαιτητή που αποβάλλει τον παραβάτη των κανονισμών από το γήπεδο- θα κατεβώ κι εγώ σιγά-σιγά, σκεπτόμενος και τα δικά μου λάθη. Θα μείνω δίπλα στο βαγόνι σου κι εσύ μπορεί να στέρξεις να προβάλλεις στο παράθυρο. Ν’ αφήσεις ένα τελευταίο βλέμμα συγκατάβασης στην καταρρακωμένη μου ψυχή. Να μ’ ελεήσεις μιαν ύστατη φορά με τη ματιά σου. Το μπούκωμα στο λάρυγγά μου θ’ αποκτά ρυθμό από της ατμομηχανής τους βρυχηθμούς κι ίσως αυτοί να συντονίζονται στους βόγκους της ψυχής μου. Τα χέρια σου, πότε κρεμάμενα θα ‘ναι χειρολαβές του σήματος κινδύνου που να τραβήξω θα ‘θελα να μη μου φύγεις, πότε χειρονομούντα εναντίον μου σαν βίαιοι διωστήρες την αναχώρησή σου θα επισπεύδουν. Θα με τυλίγει ο παχύς ατμός μα δεν θα βγαίνω εξαγνισμένος. Θα χάνομαι απ’ τα μάτια σου και θα σε ξαναβλέπω.

Κι όταν αρχίσει να κυλά το τραίνο σου θα ‘χω τη δυνατότητα ν’ ακολουθήσω. Θα ‘χεις κι εσύ τη δυνατότητα να δεις τα δάκρυά μου να κυλούν όπως σταλάζει υγροποιημένος ο ατμός στις ράγες. Μπορώ να σε κοιτώ κάποιες εκατοντάδες μέτρα, όσο να πάρει τη στροφή το τραίνο σου πιο κάτω απ’ το πασάγιο. Μπορώ να σε κοιτώ. Να σου κουνώ το χέρι ν’ αναβάλλεις…
Μη φύγεις μ’ αυτοκίνητο. Μη φύγεις…
Ακόμη κι οι παράλληλες σιδηροτροχιές έχουν μια βεβαιότητα συνάντησης στο άπειρο…
Δώρισέ μου την ανεπανάληπτη θλίψη του χωρισμού στην αποβάθρα… Ο χωρισμός στο τραίνο στάζει πίκρα ώρα πολλή κι όπως κι εσύ καλά καταλαβαίνεις υπάρχει χρόνος να ξανασκεφτούμε…

Από τον ποιητή Γιώργο Χ. Θεοχάρη