Πιτσιρίκα ήμουν όταν άκουσα την ιστορία της χρυσαλλίδας. Κάποιος την είδε να παλεύει να βγει απ’ το κουκούλι  και το θεώρησε σωστό να τη βοηθήσει να τα καταφέρει μια ώρα αρχύτερα. Άλλωστε η έκβαση της προσπάθειάς της του φαινόταν μάλλον άκαρπη και τα χρώματα της τον προϊδέαζαν για την εμφάνιση ενός πλάσματος έξοχου κι ονειρικού.Κρίμα ήταν, σκέφτηκε, κι έσκισε τους ιστούς.Ένας βλάκας γνήσιος, από τους λίγους. Το έντομο μετά από λίγο ψόφησε. Ανάθεμα κι αν ήταν έτοιμο να γίνει πεταλούδα. Δεν είναι μυστικό πως ο αγώνας για τη ρήξη της μεμβράνης είναι αυτός που στην ουσία δυναμώνει τα φτερά . Ο δρόμος για την επιβίωση τίποτα δεν είναι παραπάνω  από μια ενδυνάμωση, μια διαρκής άσκηση στον πόνο.

Η ποίηση είναι ένα αυθεντικό γύμνασμα σε κάθε τι επώδυνο που χει την τάση να συσσωρεύεται κάτω απ’ το κουκούλι. Στόχος είναι το έξω, πάντα το έξω, ο αέρας. Μέχρι να τα πούμε εκεί θα κουνάω με μανία τα φτερά μου. Θα γράφω.