Ένα κύμα κρύου αέρα τον χτύπησε στο πρόσωπο,κάνοντας την πόρτα πίσω του να κλείσει με πάταγο. Προσπάθησε να την ανοίξει μα στάθηκε αδύνατο. Σε λίγες στιγμές το πόμολο της έκαιγε τόσο που ήταν αδύνατο να το ακουμπήσει. Ο καπνός που έμπαινε έρποντας κάτω από το άνοιγμα, μύριζε διαφορετικά τώρα. Αηδιαστικά. Μια εκδοχή αυτής της οσμής είχε μυρίσει όταν είχε κάψει το νύχι του, παίζοντας με τον αναπτήρα της μητέρας του. Είχε φάει πολύ ξύλο τότε. Συνέχισε να φωνάζει να την φωνάζει, χτυπώντας με τις αδύναμες γροθιές του, την πόρτα. Η αναπνοή του κοβόταν. Κάθισε στο κρεβάτι του κλαίγοντας. Η πλάτη του κρύωνε ενώ το πρόσωπο του ζεσταινόταν. Το πορτοκαλί μάτι που είχε αντικρύσει νωρίτερα, στην εξωτερική πόρτα, είχε κάνει και δω την εμφάνιση του. Τον κοιτούσε.
Μια σκιά ξεκόλησε από τον τοίχο. Στάθηκε μπροστά του. Από πάνω του. Ο κύριος που εμφανίστηκε δεν έμοιαζε με πυροσβέστη. Ήταν πεντακάθαρος και καλοντυμένος. Γονάτισε μπροστά στον Τζον και τον κοίταξε στα μάτια. Μύριζε όμορφα. Τον ρώτησε τι ήταν αυτό που ήθελε περισσότερο αυτή την στιγμή. Μάλλον ονειρευόταν.
«Την μαμά μου..»
Αφού σκέφτηκε λίγο, ο άγνωστος άντρας απάντησε πως η μητέρα του, είχε γίνει ψητή και πως η όψη της, δεν ήταν και ότι καλύτερο για να αντικρύσει.
«..μπορείς όμως να μου πεις ποιό είναι το επόμενο πράγμα που θες περισσότερο αυτή την στιγμή.»
Ο μικρός Τζον χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε πως δεν ήθελε να καεί.
«Εντάξει, μικρέ αυτό πες ότι έγινε..Το κέρδισες με το σπαθί σου. Εφόσον δεν θα καταλήξεις μεζές αλά «μπάρμπεκιου», πως θέλεις να είναι η ζωή σου από δω και πέρα..Θέλεις για παράδειγμα, πολλά χρήματα ?»
Ασφαλώς και ήθελε. Ήθελε στα γενέθλια του να σβήσει τα κεράκια σε τούρτα από σαντιγί και σοκολάτα. Δεν είχε σβήσει ποτέ κεράκια.
Σίγμα, όπως Συμβόλαιο
Posted by Κάμπια on Nov 18th, 2014 in Έλληνες Πεζογράφοι, Πεζογραφία
Γιώργο, τα ρέστα μου….
Έγραψες!!! Καλά δεν περίμενα και τίποτα λιγότερο. Εύγε my friend 😉