Η Άσλει στεκόταν ολόγυμνη στο πλάι του άστρωτου κρεβατιού. Ήταν κίτρινη σαν παλιός πάπυρος. Γύρισε το βλέμμα του στο χώρο. Πάνω στο βιβλίο του, υπήρχε ένα τριαντάφυλλο. «Τζον..» προσπάθησε να ψελλίσει, «εγώ δεν..» Της έγνεψε να σωπάσει. Το ένα της χέρι, ήταν λυγισμένο πίσω απο την πλάτη της. Έκρυβε κάτι. Απασφάλισε το περίστροφο και το έβγαλε απο την τσέπη του. Η Άσλει γούρλωσε τα μάτια της, μόνο για μια στιγμή. Κατόπιν η εκφραστικότητα του προσώπου της σκοτείνιασε σε μια γκριμάτσα που δεν μπορούσε να καταλάβει τι εννοούσε.
_
Εκείνη στεκόταν ολόγυμνη μπροστά του. Έκπληκτη. Δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Πάντοτε επέστρεφε αργά το απόγευμα από το γραφείο. Και όμως σήμερα είχε επιστρέψει νωρίτερα. «Σήμερα! Απ’ολες τις μέρες του χρόνου είχε διαλέξει την σημερινή!» Κράτησε το μποξεράκι με την φιγούρα του Ταζ, σφιχτά στο χέρι της. Προσπάθησε να το κρύψει πίσω από την γυμνή πλάτη της. Έριξε μια φευγαλέα ματιά στο τριαντάφυλλο που υπήρχε στο κομοδίνο, δίπλα ακριβώς από το βιβλίο του. Ο Μπάρι Γουάιτ συνέχιζε να δηλώνει πως «ήταν η πρώτη και η τελευταία». Προσπάθησε να ψελλίσει μια δικαιολογία. «Μην κάνεις τον κόπο. Τα ξέρω όλα». Είχε αυτό το χαμόγελο στα χείλη του, που τον έκανε να δείχνει άσχημος. Δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζει. Ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούσε να κάνει κάτι σαν το σημερινό και ..Όλα πήγαν στραβά. Την επόμενη στιγμή ο Τζον, ο αγαπημένος της σύζυγος, σήκωσε το πιστόλι. Την σημάδεψε. Με το δάκτυλο μπροστά στο στόμα του, της έγνεψε να κάνει ησυχία. Μετά, πάτησε την σκανδάλη[..] **
Ήταν ήρεμος, τώρα. Είχε πετάξει το ασημένιο περίστροφο πάνω στα σατέν σεντόνια του κρεβατιού. Έσκυψε πάνω από το γυμνό κορμί της και έλεγξε το σφυγμό. Η όραση τού θόλωνε από τα δάκρυα που ανέβαιναν στα μάτια του. Της ζήτησε συγνώμη χαιδεύοντας τα ευωδιαστά μαλλιά της. Είχε περάσει χρόνια ολόκληρα σκεπτόμενος αυτή την στιγμή. Την στιγμή που..
Ο ήχος του κουδουνιού τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Ασφαλώς και περίμενε επισκέψεις, όχι βεβαία με τόσο ορθόδοξο τρόπο. Απο την άλλη μεριά, δεν μπορούσε να προβλέψει τον ακριβή τρόπο της εισόδου τους. Προσπάθησε όσο το δυνατόν μπορούσε να φέρει τα πράγματα στο δικό του γήπεδο και τα καταφέρε καλά. «Ναι!» .. το κουδούνι ήταν απόδειξη.
Κοίταξε το μόνιτορ. Ο κύριος Φερλούτσι στεκόταν έξω απο την πόρτα του 24ου ορόφου. Φορώντας εκείνο το γελοίο κόκκινο σακάκι με τα σειρήτια στις επωμίδες και το λιγότερο γελοίο μαύρο καπέλο στο κεφάλι. Δεν είχε ώρα για τον δεύτερης γενιάς, Ιταλοαμερικάνο θυρωρό. Στο νηφάλιο μυαλό του, η μορφή του ηλικιωμένου θυρωρού με το παγωμένο χαμόγελο καρφωμένο μόνιμα στα χείλη, πήρε άλλη διάσταση. Μεταμορφώθηκε στιγμιαία σε ένα πρόσωπο που συνάντησε για λίγες στιγμές τριάντα χρόνια πριν. Ακριβώς σαν σήμερα..

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12