Εκείνος ήταν εικοσιπέντε, όταν γνωρίστηκαν. Ένας ασκούμενος δικηγόρος που είχε τελειώσει ένα μέτριο πανεπιστημίο στην Νέας Υόρκης. Τον είδε για πρώτη φορά στον διάδρομο του 10ου ορόφου να σπρώχνει το καροτσάκι με τις δικογραφίες και την αλληλογραφία των στελεχών της εταιρείας. Ο πατέρας της ήταν συνέταιρος στην φίρμα. Φορούσε εκείνο το ζαχαρί πουκάμισο που κρεμόταν έξω από το τζιν. Την καλημερίσε κοκκινίζοντας. Θυμήθηκε πως εκείνη δεν είχε καταφέρει να ανοίξει το στόμα της. Άφησε τους χοντρούς φακέλους στο γραφείο του πατέρα της και εξαφανίστηκε, σπρώχνοντας το καροτσάκι του, στο βάθος του διαδρόμου, ανάμεσα στα κουστουμαρισμένα στελέχη.
Σαν σήμερα πριν είκοσι χρόνια. Ο Τζον δεν άφηνε τίποτε απολύτως στην μνήμη του. Αν υπήρχε έστω και το παραμικρό που δεν έπρεπε ή δεν ήθελε να ξεχάσει, το σημείωνε στο σημειωματάριο του. Ακόμα και όταν αυτό γέμιζε, η αντικατάσταση του, ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία καθώς το ξεφύλλιζε και μετέφερε όποια σημείωση ήταν σημαντική, στο καινούργιο. Το παλιό έπαιρνε την θέση του στο συρτάρι της βιβλιοθήκης, παρέα με τα όλα τα υπόλοιπα. Ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να εκπλήξει τον Τζον. Πάντοτε την προλάβαινε. Πρώτος της ευχόταν «χρόνια πολλά» στα γενέθλια της. Πρώτος της έδινε το δώρο του σε κάθε τους επέτειο και αρκετές φορές πρώτος, έκανε το κορόιδο, για να της δώσει την ευχαρίστηση της πρωτιάς. Μα ποτέ άλλοτε δεν είχαν γιορτάσει αυτή την ημέρα. Η Άσλει ήταν σίγουρη πως ο Τζον, δεν την είχε σημειώσει στο μπλοκάκι του. Ήταν σίγουρη πως επιτέλους, η έκπληξη που θα έβλεπε στα μάτια του, θα ήταν πραγματική. Πως δεν θα υποκρινόταν τον ανυποψίαστο για να την ευχαριστήσει.
Ικανοποιημένη από την σύλληψη αλλά και την εκτέλεση της ιδέας της, έκλεισε την βρύση που είχε γεμίσει την μπανιέρα έως την μέση και με τα ακροδάκτυλα της δοκίμασε την θερμοκρασία. Δέχτηκε τον εναγκαλισμό του ζεστού νερού, νοιώθοντας μια διαρκώς αυξανόμενη ευχαρίστηση. Χαμογέλασε με τα μάτια της κλειστά, όταν σκέφτηκε ότι τα σημειωματάρια του Τζον, ήταν φυλαγμένα στο δεξί συρτάρι της βιβλιοθήκης. Μπορούσε να διαπιστώσει εύκολα, αν η έκπληξη στο πρόσωπο του Τζον ήταν αληθινή.
**
Ο Τζον Φάουστερ ανέβηκε τους πρώτους πέντε ορόφους, με μια ανάσα. Ήταν κατά κάποιο τρόπο αθλητικό σκαρί, χωρίς να έχει εφαρμόσει επισταμένα κάποιο πρόγραμμα. Ήθελε να κόψει το τσιγάρο αλλά ήταν κάτι που θα το έκανε στο μέλλον. Αυτοί οι πρώτοι πέντε όροφοι ανέβασαν κάμποσες θέσεις ψηλότερα, αυτή την προτεραιότητα. Στάθηκε στο κεφαλόσκαλο προσπαθώντας να ηρεμήσει τους σφυγμούς του.
Εκείνο το τηλεφώνημα αντηχούσε στα αυτιά του σαν ηχώ. Χτύπησε την στιγμή που όλοι οι συνέταιροι και τα ανώτερα στελέχη της εταιρίας- ανάμεσα τους και ο πεθερός του, πρόεδρος πλέον του διοικητικού συμβουλίου- βρίσκονταν στην προγραμματισμένη συνάντηση. Η Ντόροθι Τσέημπερς, τον ενημέρωσε για την γραμμή, ενώ ήξερε πως δεν έπρεπε να τον διακόψει.
Η Ντόρα ήταν Βρετανή. Γύρω στα πενήντα πέντε, ίσως και λίγο μεγαλύτερη. Είχε εκείνη την αριστοκρατική όψη μιάς άλλης εποχής. Δεν έβαφε τα μαλλιά της. Τα διατηρούσε μέτρια σε μήκος και τα έδενε σε ένα παλιομοδιτικό κότσο πίσω απο το κεφάλι της. Το ανοικτό τους γκρίζο χρώμα σε συνδιασμό με τα κλασσικά ταγιέρ που φορούσε άφηναν την εντύπωση στρατιωτικού νόμου χωρίς κανένα ψήγμα χαλαρότητας. Ήταν γραμματέας του, σχεδόν μια δεκαετία τώρα. Πριν ήταν ιδιαίτερη γραμματέας του πεθερού του. Θα τον διέκοπτε μόνο αν ο Ιησούς, ήθελε τον Τζον, στην υπεράσπιση του απέναντι στον Πόντιο Πιλάτο. Με την χαρακτηριστική της προφορά, του είπε πως κάτι σοβαρό συνέβαινε, πριν του δώσει την γραμμή. Πριν καν της αποκριθεί, εκείνη πάτησε το κουμπί. Ο Τζον άκουσε θόρυβο. Βογγητά ηδονής απο γυναικεία χείλη, που κόβονταν από ψίθυρους και μουρμουρίζαν προστυχιές. Αναγνώρισε σχεδόν αμέσως την φωνή της Άσλει. Προσπάθησε να μείνει όσο το δυνατόν, ήρεμος.

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12