Σχεδόν τρέχωντας, πέρασε μπροστά από το θυρωρό. Ο κύριος Φερλούτσι καθόταν πίσω από το μαρμάρινο θυρωρείο του. Φορούσε, όπως πάντα άλλωστε, εκείνο τo γελοίο κόκκινο σακάκι με τα κρόσια στις επωμίδες και το κάπως λιγότερο γελοίο, μαύρο καπέλο. Τινάχτηκε στο πέρασμα του Τζον. Στάθηκε όρθιος και τον καλησπέρισε. Εκείνος χωρίς να ανταποδώσει μπήκε στον ανελκυστήρα και πέρασε την κάρτα του πάνω από τον αισθητήρα. Δεν είχε χρόνο για τον δεύτερης γενιάς, ιταλοαμερικάνο θυρωρό. Κάθε ιδιοκτήτης είχε μία τέτοια πλαστική κάρτα, που έπαιζε το ρόλο των κλειδιών. Έμπαινε στον ανελκυστήρα, την περνούσε πάνω απο τον αισθητήρα και ο ανελκυστήρας τον ανέβαζε στον όροφο του. «Κύριε Φάουστερ, ο ανελκυστήρας είναι εκτός λειτουργίας, εξαιτίας εργασιών συντηρήσης.» Η προφορά του Φερλούτσι δεν είχε τίποτε το Ιταλικό. Δεν κουνούσε καν τα χέρια, όπως συνήθιζαν οι Ιταλοί, μήτε καν σταύρωνε τα δάκτυλα του. Ο Τζον βλαστήμησε μέσα απο τα χείλια του. Βγήκε το ίδιο φουριόζικα από την καμπίνα και ακολούθησε τον μεγάλο διάδρομο στα δεξιά του. Άκουσε τον θυρώρο να λέει πως είχε υπάρξει ενημέρωση, την περασμένη εβδομάδα. Μόλις ο Τζον πέρασε την μεταλική πόρτα με τις αυτόματες αμπάρες και ξεκίνησε να ανεβαίνει τα σκαλιά, άκουσε τον κύριο Φερλούτσι, να τον ενημερώνει πως μπορούσε να χρησιμοποιήσει το κλιμακοστάσιο, «..όπως ακριβώς έκανε και η Μανουέλα πριν λίγο, που σχόλασε..»
**
Ανάμεσα στους ατμούς που αναδύονταν από το τζακούζι, παρακολούθησε για λίγο το γυμνό της είδωλο στο καθρέπτη. Ίσως χρειαζόταν ένα καινούργιο πρόγραμμα διατροφής και εκγύμνασης. Το στομαχάκι της καμπύλωνε λίγο παραπάνω απ’ όσο θα ήθελε. Ψηλάφισε προσεκτικά το στήθος της. Πολύ τακτικά, σχεδόν σε δεκαπενθήμερη βάση, το έλεγχε για να αποκλείσει την ύπαρξη όγκων, καθώς η ηλικία της πλέον, διένυε την απόσταση ανάμεσα στις αγκύλες των ιατρικών στατιστικών.
Η αλήθεια είναι πως στα σαράντα τρία της χρόνια, έδειχνε τουλάχιστον μια πενταετία νεότερη και αυτό, χωρίς κανενός είδους επέμβαση στο πρόσωπο ή στο σώμα της. Κατά ένα περίεργο αλλά συνάμα όμορφο τρόπο, οι ανεπαίσθητες ρυτίδες που άγγιζε τώρα, στο φινίρισμα του σχεδίου των ματιών της, πρόσθεταν μια γήινη γοητεία στην πλαστικότητα του προσώπου της. Γούρλωσε τα μάτια της σε μια αστεία γκριμάτσα και εκείνες εξαφανίστηκαν. Δεν της άρεσαν. Η αισθητικός, της είχε εφιστήσει την προσοχή. Εάν ήθελε να διατηρήσει το πρόσωπο της νεανικό, πέρα από την απαραίτητη περιποίηση που επιβαλλόταν, θα έπρεπε να μην χρησιμοποιεί υπερβολικά τους μυς του προσώπου. Αυτό όμως ήταν αδύνατο. Η Άσλει Φάουστερ μιλούσε, χαιρόταν και λυπόταν με ολόκληρο το σώμα της. Έτσι είχε γεννηθεί και μπορούσε να το αλλάξει.
Στο μυαλό της ήρθε η όψη της Τζέην Μπόιλ. Σχεδόν συνομήλικες, η Τζέην, ένα μεσημέρι που έπιναν τον καφέ τους, είχε ανακοινώσει πως θα έκανε προληπτική θεραπεία με μπότοξ. Είχε πει πως ήθελε να εξαφανίσει τις ρυτίδες. Είχε υποψίες πως ο Χάρι, ο κατά δεκατρία χρόνια μεγαλύτερος, σύζυγος της, διατηρούσε δεσμό με την 25χρονη γραμματέα του. Αυτή ήταν η μισή αλήθεια καθώς ο Χάρι έβγαζε τα μάτια του με την νεαρή γραμματέα του αλλά και εκείνη δεν πήγαινε πίσω. Το μπότοξ θα μείωνε την διαφορά ηλικίας που είχε, σε σύγκριση με τον 28χρονο λατίνο εραστή της. Η άμοιρη Τζέην απέκτησε την όψη του χρυσόψαρου. Μάτια που δεν ανοιγόκλειναν καν και ένα στόμα που απλώς ανοιγόκλεινε όταν ήθελε να μιλήσει. Καμμιά έκφραση. Ο Χάρι τελικά την είχε αφήσει αλλά τα εκατομύρια που εισέπεραξε απάλυναν τον πόνο. Της είχε φανεί κωμικοτραγικό της Άσλει. Ίσως έφταιγε το γεγονός πως ακόμα και μετά από είκοσι χρόνια γνωριμίας με τον Τζον, δεν μπορούσε να φανταστεί κάποιον άλλον στο κρεβάτι της.

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12