Από την ποιήτρια Σαλματωνίδου Έλενα

Ο χρόνος είναι αδυσώπητος επάνω στους ανθρώπους.
Και κείνοι κάποτε αναχωρούν για νέους, άγνωστους τόπους.

 

Χθες πέρασα απ’ το παλιό το σπίτι.
Στις νοτισμένες πλάκες του ένα μόνο σπουργίτι.

 

Σκουριασμένα κάγκελα και σάπιοι μεντεσέδες.
Στην αυλή που η γιαγιά μας κέρναγε καφέδες.
Βγαλμένα παραθυρόφυλλα, ξεθωριασμένα μπλε.
Καράβια με φόντο τον τοίχο, ένα μουντό καφέ.

 

Πέντε ντουβάρια γύρω μου, στη μνήμη δυο ευχές…
Εκεί που ανθούσε άλλοτε ο μωβ ο μενεξές.
Πρόσωπα με κοιτούν πίσω απ’ την κορνίζα.
Βεβιασμένα χαμόγελα, σαν φώτα σε μαρκίζα.

 

Και μεις στέκουμε εμπρός σε τούτα τα μνημεία.
Με ευλάβεια, ενός λεπτού σιγή, μια τελευταία μνεία…
Σκέτοι τυμβωρύχοι, ρακοσυλλέκτες εμπειρίας,
πρωτόλειας και άηχης προγονολατρίας.

 

Αγκάθι η χλεύη ανηλεούς συνθήκης,
υπογραφή σε χαρτί κενής παρακαταθήκης.
Χωρίς ουσία έμειναν τα πέτρινα μνημεία.
Μονάχα ο κήπος κείται ορθός, γνήσια υστεροφημία.
Τον ασβέστη σφετερίστηκαν και έπνιξαν τα βρύα,
φέρνοντας στη μνήμη μου θερινή νοσταλγία.

 

 

 

 

 

 

 

Με το λευκό μου φόρεμα, τα μαύρα μου λουστρίνια,
κόντρα στον τοίχο πλάτη, ξεφλουδίζω μανταρίνια.
Σκαρφαλώνω στα κλαδιά, στο δέντρο το μικρό.
Τζάμπα η μπάτσα κι η κατσάδα, το πετροκέρασο πικρό…

 

Απ’ όλα τ’ άνθη, οι τριανταφυλλιές κρατούν ακόμα.
Εκατοντάφυλλες μα άρρωστες ριζώνουνε στο χώμα.
Τα αγριόχορτα θέριεψαν, φράζουν το μονοπάτι.
Η κούνια ξεκρεμάστηκε, στέκει στο σκαλοπάτι.

 

Μα σαν έρθει η άνοιξη, φουντώνουν τα μπουμπούκια.
Κοιτούν περήφανα, ευγενείς στερεωμένοι σε παλούκια.
Άκαμπτο φρόνημα εκλεπτυσμένης τάξης σε περασμένα μεγαλεία.
Κι οι άγριοι εργάτες συνωμοτούν, οργανώνουν συμμαχία.
Θα πνίξουνε τους βασιλείς, τα ρόδα μες το αίμα.
Και θα στολίσουν την αυλή με το δικό τους στέμμα.

 

Και όταν απέξω θα περνούν, διαβάτες η γειτονιά,
θα βλέπουν μόνο αγριόχορτα και της μπουγάδας τα σκοινιά…