Οι Ποιητές

Οι Ποιητές

Posted by Κάμπια on Sep 19th, 2014 in Ποίηση, Πρόσωπο

 

Λέω
Η ανατριχίλα στους ώμους απ’ το πρωινό πούσι
η σταγόνα στο μέτωπο απ’ το φύλλο του δέντρου
ο σκύλος που αλυχτάει μοβόρικα τις ρόδες
είναι ποίηση
Λέω
οι ποιητές δεν μπορεί να ‘ναι μαλάκες
μόνο άνθρωποι της φύσης ή του καταγωγίου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  1. Ainastros says:
    22/09/2014 at 00:34

    καθάρματα

    Reply
  2. Κάμπια says:
    30/09/2014 at 19:59

    Σταλάζει η πρωινή δροσιά από κάθε φύλλο
    του κήπου. Αν και η υγρασία είναι, εντούτοις, ασφαλώς
    πολλή η χαρά… Περιδιαβάζει ο διαβάτης,
    ενώ αρχικώς εβγήκε για δουλειά. Συντέμνει κάπως,
    όχι σε χρόνο, μόνο από διάθεση,
    το χρέος του για δουλειά. Αλλά όμως κέρδος
    κόμιζει από την πρώτη τρυφερότητα της ημέρας.
    Ευεργεσία του ‘ρχεται, όθε δεν εζητήθη.
    δρόσο ψυχής, όθε δεν αναμένετο… Πώς όλες οι ώρες
    οι ακολουθούσες την πρωίαν ευλογούνται!
    Πώς άυλον αποτύπωμά τους μένει! Ακόμη η εσπέρα
    έρχεται – με χαμήλωμα των φώτων και με αστέρια –
    και μένει, φως εωθινό!..Διαρκεί μέχρι του ύπνου.
    Και κατακλίνεται ευτυχής εκείνος ο διαβάτης,
    τυλίγεται στο σύνηθες της ησυχίας σινδόνι
    και μόνος δεν αισθάνεται, τυλίγεται η ψυχή του
    με φως γαλήνης – όχι ξένον, όχι αλλότριο
    της δρόσου αυτης που αντίκρυσε σαν εβγήκε το πρωί!

    Τ. Παπατσώνης, Συνάντημα

    Reply

Leave a Reply

[use Ctrl-V to Paste]