δεν έγραψα ακόμα
Είναι μία από εκείνες τις μέρες
που δεν έχω διάθεση για τίποτα
που δεν βρίσκω απόλαυση ούτε στα πιο απλά
όπως να κοιμηθώ, να φάω ή να κάνω κεφάλι
που παραδέχομαι πως οι ιδέες μου δεν είναι ιδέες
πως τα φτερά μου δεν είναι φτερά
και πως μαστιγώνω ηλίθια των αέρα.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες
που το μερίδιό μου στην έμπνευση είναι μικρό
που δεν μπορώ να δω το παρακάτω
ούτε το μπροστά μου
που αγνοώ το τι με περιμένει
και που στο τέλος τα κάνω όλα σκατά.
κάποιες μέρες θα χαθούν… δε γίνεται αλλοιώς
Οι χαμένες μέρες είναι ο κανόνας και συνεχίζονται, ακόμα κι όταν γράφεις, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ευχαρίστηση ούτε σε αυτά που γράφεις. Πουθενά. Ούτε σε ένα καλό βιβλίο, μια βόλτα,στο σεξ, στα γλυκά, στο έξω, σε αυτόν που είναι απέναντι, σε αυτόν που δεν είναι. Κι εξάλλου για όλα έχουν γράψει, για όλα εχουν πει, ζήσει. Μια καταραμένη επανάληψη θαμιστική. Ποιος ο λόγος να ενοχλούμαι τόσο για μια δεδομένη διαδικασία; Ποιος ο λόγος να προσδοκώ στην έμπνευση για σωτηρία. Ούτε αυτό. Ούτε να μην θέλω μπορώ αυτό το κουκούλι.