Βραχώδης κήπος
ά-βατος κάποτε.
Απολίθωμα κύλησε
αγκαλιάς θαμνοστεφανωμένο.
Στον στρόβιλο του κάμπου
θύσανος τα βλέφαρα.
Σαν ψαλμωδία απόκρυφη
γερμένη η προσευχή
σ’ ένα κερί
– πα-σχίζει δυο –
την όψη θυμιατίζει
μυρώνει το δάκρυ.
«Λιβάνι-δεντρολίβανο
θυμάρι αγιασμένο».
Ανεμοδείκτης για το κάλεσμα
μία τραυλή καμπάνα
ασθαίνοντας
προσμένει τη θηλιά.
Πέτρωσε και ο έρωτας
προσκυνητής χωλός
στο διάβα της αγιοσύνης.
Που ανήκε-στα βήματα
ρίζωσαν την υπόκλιση.
Α-μήν – Α-μήν.
Από την Εύη Σκουληκάρη
Αμήν