Κάθομαι,
χάσκω την επιζήμια θύμησή σου σαν μια ασυνέχεια στο δέρμα, μια πληγή
κι εγκαταλείπω στο χρόνο την ευθύνη
να μου αφήσει μονάχα μια ουλή
Από ‘κείνες τι λευκές που δε σε τρώνε
δεν ανοίγουν
δεν πονάνε
Αρρωστημένο
Posted by Κάμπια on Sep 12th, 2014 in Βιτριολικά, Ποίηση
ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός