Ο κόσμος είναι δίκαιος
και η ανατολή είναι η απόδειξή του.
Τα ηλιοτρόπια προσκυνούν αυτήν τη νομοτέλεια
οι γαρδένιες τη δέχονται
ο χρόνος περνάει.
Το μόνο που θα μείνει όρθιο είναι ο θυμός μου
μια παλλόμενη φωσφοριζέ μεμβράνη κάτω απ’ τη Σταφυλή.
Οι χαμηλές επιδόσεις με ανακουφίζουν.
Η έπαρση είναι η Νέμεσις των ποιητών, όχι η συνείδηση
ξεχειλώνει σαν χιλιοφορεμένο βρακί
που πολύ βολικά πήρε το σχήμα του κώλου μου και δε λέω να πετάξω.
Υπάρχει ένα όνομα γι’ αυτόν που κυνηγάει το βέβαιο πόνο
με την ελπίδα να γλιτώσει.
Λέγεται μαλάκας.
αυτό με την ανατολή κάθε μέρα … εχει κουράσει.. έχουμε και δουλειές…
Πάει, χάθηκε κι αυτή…