Δύο μικρά σημάδια κοσμούν τις παλάμες μου.
Έτσι, για να σε θυμάμαι.
Δε σου αρκούσε η προδοσία,
ήθελες να είσαι εσύ αυτός που θα με καρφώσει.
Αιμορραγούσα για μέρες
κρεμάμενος από τις αμαρτίες μου.
Όλοι κι όλα εναντίων μου,
μα πιο πολύ απ’ όλους εσύ.
Ο καλύτερος μου μαθητής,
αυτός που δίπλα μου έμαθε να ερωτεύεται.
Αυτός που δίπλα μου, έμαθε να πετάει,
λίγο πριν γυρίσει στο σκουριασμένο του κλουβί.
Ξέρω προσπάθησες πολύ, δεν τα κατάφερες.
Απόκληρος από Θεό, δεν είχα τύχη ανάστασης.
Μα δε με σκότωσες, δεν τα κατάφερες.
Άγγελος Καλαμούτσος
